Husniddin Xoliqov

O’zbekiston

Yetmish yil ko`z yoshim artdi yolg`onim,
Qora qumg`onda choy, moysiz yovg`onim,
Sarbonsiz cho`llarda daydigan Majnun,
Ipak yo`llarda izsiz karvonim.
Salom, o`zligiga qaytgan ummonim,
O`zimniki bo`lgan O`zbekistonim!

O`zbekiston, O`zbekiston, O`zbekiston,
Yurtim mening, mening ona Vatanim!
O`zbekiston, O`zbekiston, O`zbekiston,
Yurtim mening, mening ona Vatanim!

Madh aytib, sen bilan maqtanmoq oson,
Mulki Samarqand deb, mulki Xuroson.
O`zingniki emas, hatto o`chog`ing –
O`zingdan bir kuni chiqmasa sulton.
Salom, Temurlardan tomchigan qonim,
O`zimniki bo`lgan O`zbekistonim!

O`zbekiston, O`zbekiston, O`zbekiston,
Yurtim mening, mening ona Vatanim!
O`zbekiston, O`zbekiston, O`zbekiston,
Yurtim mening, mening ona Vatanim!

Paxtadek ko`nglingda yo`q seni g`ubor,
Tan olsa, dunyolar, oldi ikki bor.
Shoh bo`lib, hofizin e`zozlagan yurt,
Ey, sen, Alisherni asragan diyor.
Mard dilga hamisha ochiq jahonim,
O`zimniki bo`lgan O`zbekistonim!

O`zbekiston, O`zbekiston, O`zbekiston,
Yurtim mening, mening ona Vatanim!
O`zbekiston, O`zbekiston, O`zbekiston,
Yurtim mening, mening ona Vatanim!
O`zbekiston…