Oybek Hamroqulov

Sohibqironim

Do’stlar, bir dilbari, joni jahonim bor maning,
Orazi gul, qomati sarviravonim bor maning.
Furqatida ro’zisha bog’u fig’onim bor maning,
Ohkim, oshufta holu, notavonim bor maning,
So’zi ishqida base, dog’i miyonim bor maning.

Har qiyo boqquncha jonimga o’tlarni solar,
Rishtayi jonim uzilar va ki umrim qisqalar.
Toqati sabrim tugab, armon to’lar, ko’nglim qolar,
Ishvalar zoe qilib, andoqki jonimni olar,
Va na zolim dilbari, nomehribonim bor maning.

Jon berarlar ishqida, yuz mak kabi ovvoralar,
Bo’lmamish olamda mandek kimsa, baxti qoralar.
Tig’i hijrondin yuragim bo’ldi yuz ming poralar,
Qon ravon oqdi jigardin, pora bo’lgan yoralar,
Shu’la dardi beqarori, beomonim bor maning.

Yuzina hayron erur ishq ahli bo’lgan jonlar,
Pora-yu shaydo bo’libdur ham anga janonlar.
Olam ahli o’tmiram hamdamdayin farmonlar,
Qul erurlar xizmatinda xonlar, sultonlar,
Xushmag’ar zalmavashe, sohibqironim bor maning.

Pardadin ko’rsatdi yuz olamga ul shohijahon,
Tushdi oshiqlarga yuz ming dod ila ohu-fig’on.
Zulf ochib mandalini oshifta qildi har zamon,
Pardavi husni solib jonlarni kuydirdi ravon,
Bir ajoyib mahliqo, sohibqironim bor mani.

Hay, to yiroq bilmam, nadandir zora hayronliq sanga,
Ne sababdan bo’ldi, bilmam, chashmi giryonlik sanga.
Bilsangki, endi yaqin bu bandi farmonlik sanga,
Dunyoda yetmasmi endi ushbu sultonlik sanga,
Har zamon yodimda hayu jovudonim bor maning.

Do’stlar, bir dilbari, joni jahonim bor maning.